Al een maand voorbij in China..

Lieve Allemaal,

Het is vandaag alweer 29 maart.. precies een maand geleden was dit de dag dat ik naar China vertrok. Wat gaat de tijd snel als je het naar je zin hebt! Ik zal mijn verhaal voortzetten waar ik de vorige keer was gebleven, namelijk vanaf zondag 18 maart. Er valt weer genoeg te vertellen, dus: Enjoy the reading!

Op zondag hebben we besloten om lekker de stad in te gaan. Ik moest deodorant hebben en we wilden graag kijken voor nieuwe thee, want de thee die we van Marlies hadden gekregen was bijna op. Eerst gaan kijken voor deodorant. Nu is het zo dat Chinezen de deodorant nog niet hebben uitgevonden en deze dus ook nooit gebruiken.. vandaar het feit dat ik 5 euro per fles mocht betalen! Maargoed, liever 5 euro per fles betalen dan zonder deo door het leven gaan hier in China, haha! Daarna zijn we samen met Marlies, JingJing en Shi Yanan naar een theewinkel geweest waar ze heerlijke verse thee verkopen. Marlies vroeg ons of we eerst de thee konden proeven en dat was geen probleem! Dus hebben we vandaag een heuse theeceremonie bijgewoond. Het gaat er best wel uitgebreid aan toe: eerst worden de blaadjes in een kopje gestopt, dan wordt er water bij gedaan en dat laten ze vervolgens even staan. Daarna wordt het water overgegoten in een theekannetje met een zeefje erin, zodat er zo min mogelijk blaadjes in de thee komen. En daarna wordt de thee uitgeserveerd in kleine kopjes. Wij hebben vandaag vijf verschillende theesoorten geproefd. 4 betaalbare en eentje van 75 euro per 100 gram. Nu was die laatste natuurlijk het lekkerst, maar 75 euro is me toch een beetje teveel van het goede! Dus besloten we voor de op een na beste te gaan. Ik ben normaal helemaal niet zo’n theedrinker, maar de Chinese thee is echt veel lekkerder dan de thee die wij in Nederland hebben! De smaak is gewoon heel anders, omdat deze thee veel verser is! Dat wordt voor mij dus lekker wat van deze thee mee naar Nederland nemen, zodat ik er daar ook nog even van kan genieten!

Op maandag zijn we een hele dag naar de school geweest. Dit was de laatste keer, want vanaf nu gaan we nog maar halve dagen. Dit doen we omdat het belangrijk is dat de leraren zoveel mogelijk zelf blijven doen, want als wij vertrekken uit China moeten ze het ook zonder ons kunnen. Wij kunnen hen natuurlijk wel helpen om het wat eenvoudiger te maken en dat is dan ook wat we proberen te doen! Langzaamaan krijgen we steeds beter zicht op de dingen die noodzakelijk zijn in de klas voor autistische kinderen en ook lukt het steeds beter om prioriteiten te stellen. Dit was in het begin een stuk lastiger, omdat je gewoon echt op een blanco pagina begint en dan is het even zoeken waar je moet beginnen.. maar we komen er wel!

Tijdens de pauze op maandag zijn we naar een tempel in de buurt geweest. De pauzes op de school duren 2,5 uur. Dit is heel normaal voor China, maar ik kan er toch maar niet aan wennen! Sommige kinderen moeten ver reizen naar huis en dan is het misschien wel handig, maar anderen gaan thuis eten en gebruiken de rest van de tijd om te slapen. De studenten op the College, waar ik woon, doen ook bijna allemaal ’s middags een dutje. Ze zijn er allemaal heilig van overtuigd dat ze dat nodig hebben en dat ze niet zonder kunnen. Het is best leuk om daar een discussie met hen over aan te gaan, want ze kunnen niet geloven dat wij dat niet doen en ook gewoon de dag goed doorkomen. Ik vind het een beetje zonde dat ze gedurende deze tijd altijd slapen, want het lijkt mij dat er wel leukere dingen zijn om te doen! Gelukkig zijn Shi Yanan en Yang Yan ’s middags ook meestal wakker en dus vonden zij het niet erg een bezoekje aan de tempel te brengen. De tempel zag er ontzettend mooi uit. Heel veel mooie felle kleuren, die naar mijn mening een schitterend geheel vormden. Je ziet dat alles met veel zorg is gemaakt. Ik heb mijn ogen uitgekeken en heel veel foto’s gemaakt, zodat ook jullie kunnen zien hoe de tempel eruit ziet.

Maandagavond zijn we weer naar Chatroom geweest. We hebben weer gezellig gekletst met de Chinezen. Ik kreeg de interessante vraag of ik ook een zonneparaplu gebruik in de zomer. Hier loopt bijna iedereen daar blijkbaar mee zodra de zon meer gaat schijnen en het warmer wordt buiten. Ik houd het toch maar gewoon op een zonnebril en zonnebrandcrème, dat werkt voor mij prima en om nou met een paraplu te gaan lopen.. nee, dat zie ik toch niet zo zitten! Moet ik deze week alleen wel nog even voor een zonnebril gaan kijken, want die heb ik niet meegenomen uit Nederland! De Chinezen lopen trouwens ook met deze paraplu’s, omdat zij niet willen kleuren in de zon. Zij willen het liefst zo wit mogelijk zijn, zo is hun schoonheidsideaal! In de crèmepjes in de supermarkt zie je dan ook heel veel potjes waarop staat dat er ‘whitening’ in zit. Sommige smeren dit dan veel te dik op hun gezicht, waardoor ze eruit zien als een Geisha. Toen ik gisteren keek voor de deodorant, zag ik ook deo’s staan waarop stond vermeld dat er ‘whitening’ in zat. Nu moet ik alleen nog iemand vinden die mij gaat uitleggen waarom je wit zou willen zijn onder je oksels, want daar snap ik nou echt niks van…? Haha! Als je de Chinezen dan trouwens verteld dat wij allemaal de zon opzoeken in de zomervakantie om een kleurtje te krijgen, dan valt bij hen de mond open! Dit komt, omdat zij nog altijd het beeld hebben dat hoe witter je bent, hoe rijker je ook moet zijn. Als je wit gekleurd bent, dan verdien je namelijk goed genoeg om binnen te kunnen zijn en als je gekleurd bent, dan ben je waarschijnlijk een (arme) boer die op het land moet werken. Een idee dat wij in Nederland jaren geleden ook hadden, dus wie weet veranderd dit in de toekomst nog in China!

Op dinsdag zijn we ’s ochtends weer naar de school geweest en ’s middags hebben we de picto’s gemaakt voor in de klas. We beginnen met foto’s voor op de stoelen van de kinderen, zodat ze hopelijk allemaal hun eigen plekje krijgen en leren om op hun eigen stoel te gaan zitten. Daarnaast hebben we picto’s gemaakt die van belang zijn wanneer we met de kinderen werken en we hebben een beloningssysteem gemaakt. De kinderen zullen telkens een sticker krijgen als ze iets goeds doen en als de kaart vol is mogen ze een cadeautje uitzoeken. Deze zullen we langzaam gaan introduceren op de school en hopelijk kunnen we de leraren ervan overtuigen dat het goed is als ze hiermee gaan werken! ’s Avonds hebben we lekker gegeten en zijn we op tijd ons bedje in gekropen.

Woensdags zijn we ook weer ’s ochtends naar de school gegaan. We hebben een hele tijd op de bus staan wachten zoals iedere ochtend hier in China. De bussen rijden namelijk niet op een tijdschema, maar je moet gewoon bij de bushalte staan wachten totdat de bus komt die je moet hebben. Nu moeten wij iedere ochtend de nummer 6 bus hebben en vaak zit de eerste die langs komt propvol. Aangezien wij nooit zin hebben om ons daar bij te duwen (je staat dan letterlijk tegen het raam gedrukt), wachten wij meestal totdat de volgende bus komt. Door het drukke ochtendverkeer kan het altijd een tijdje duren totdat er een volgende bus komt en zeker op het traject van de nummer 6 bus staat het verkeer altijd vast. Vandaag stopte er echter ook nog een auto bij de bushalte. De man in de auto vroeg waar we vandaag kwamen (dat is altijd de eerste vraag die mensen aan ons stellen). Daarna vroeg hij waar we naartoe moesten en toen Shi Yanan vertelde dat we naar de Special Need School moesten bood hij ons een lift ernaartoe aan. We hadden geen idee of we dit nu wel of niet moesten doen, maar hij bleef maar zeggen dat hij alleen maar beleefd wilde zijn en aangezien wij al hartstikke laat waren besloten we uiteindelijk zijn aanbod aan te nemen. In de auto wilde hij nog even bewijzen dat hij te vertrouwen was en dus vertelde hij ons dat hij bij de overheid werkte en liet hij ons zijn werkpas ziet. In de auto vroeg hij of we een keertje met hem wilde gaan uit eten. Nu weet ik dat het niet netjes is om hier nee tegen te zeggen, want in China is het voorkomen van gezichtsverlies heel belangrijk. Nu vertelde de man dat hij er echt geen verdere bedoelingen mee had, maar dat hij gewoon aardig wilde zijn voor buitenlanders. Na wat overleg en de gedachte dat een gratis etentje natuurlijk nooit weg is hebben we besloten om met hem te gaan uit eten. We hebben afgesproken om morgen met hem te gaan uit eten, ik ben eens benieuwd!

Op donderdag zijn we ‘s ochtends naar de Special Need school geweest en daarna zijn we lekker gaan lunchen met onze vertalers. Vervolgens zijn we weer terug gegaan naar de Special Need School. Daar was ’s middags om 14.00u namelijk een ceremonie voor de nieuwe therapiematerialen die ze hadden gekregen van de Mooncake Foundation. Marlies moest daarbij aanwezig zijn en dus besloten wij ook te gaan. Het leuke was dat alle ouders er ook waren en iedereen speelde met de autistische kinderen en met de nieuwe materialen. Je zag de kinderen genieten en iedereen had een lach op zijn gezicht, heerlijk! Wat ik daarbij ook mooi vond om te zien, was dat de ouders niet alleen met hun eigen kinderen speelden, maar ook met de andere autistische kinderen. Daarnaast waren er ook weer verschillende kranten aanwezig die weer even een interviewtje wilden, maar het meeste van de tijd hebben we ook gewoon lekker met de kinderen kunnen spelen tijdens de ceremonie. Om 15.00u was het weer afgelopen, maar we werden wel nog uitgenodigd om te gaan uit eten met de directeur en een paar leraren van de school. (Eigenlijk hadden we ook een etentje met de man van gisteren, maar deze hebben we afgebeld en gezegd dat we volgende week een keertje met hem gaan uit eten!). We besloten toen eerst snel terug naar the College te gaan, zodat we nog even naar de PE class konden voor een potje badminton. Na een uurtje zijn we daar weer gestopt en hebben we ons snel omgekleed om met een taxi naar het restaurant te vertrekken. Marlies en ZhenZhen gingen ook naar het diner en ook onze 4 vertalers waren uitgenodigd, dus we zijn gezellig met zijn allen gegaan! Een taxi krijgen in Yulin is echter nog niet zo eenvoudig. Rond de tijd dat wij gingen was het namelijk spits (en dat betekent files in de stad) en hier zeggen de taxichauffeurs dan gewoon dat het te ver is en dat ze ons dus niet willen brengen. Dit zul je een taxichauffeur in Nederland nu nooit horen zeggen! Na een aantal taxi’s aan te hebben gehouden was er dan toch eindelijk al eentje die naar het oostelijk deel van Yulin wilde rijden! Het was weer een interessante rit, maar we zijn uiteindelijk heelhuids aangekomen! Nadat beiden taxi’s (we waren tenslotte met z’n achten en moesten dus in twee taxi’s) waren aangekomen zijn we het restaurant ingegaan waar de rest al op ons zat te wachten. Er stonden al een paar gerechten klaar op tafel die er (hoe zal ik het eens netjes verwoorden..) interessant uitzagen, haha! Er lag een schedel op tafel met daarin schapenvlees met groenten, er lag een bord met ingewanden op tafel, en aan het meeste vlees zaten de botten nog. Allemaal niet echt gerechten die voor Joyce uit Nederland zijn weggelegd, haha! Maar gelukkig lagen er ook een paar lekkere dingen bij en wij werden zelf ook nog in de gelegenheid gesteld om een paar gerechten te bestellen, dus het was een lekker avondmaal. Verder moet ik wel even vertellen dat het eten met chinezen erg interessant is. Ofja, het eten op zichzelf nog niet eens zo zeer, maar het drinken dat ze erbij doen… Bij het eten drinken ze vaak een soortgelijke drank als raki en ouzo. Deze is erg sterk, namelijk rond de 45%. Nu drink ik niet zo vaak alcohol en raki en ouzo vind ik al helemaal niet lekker, dus dit zal ik waarschijnlijk ook niet lekker vinden. Marlies had ons daarnaast al ervoor gewaarschuwd dat het erg sterk was. Tijdens het diner gingen verschillende mannen van de school een rondje langs de tafel om te toosten. Ze dwingen je dan half om een slok te nemen van de drank. Ik had hier echter totaal geen zin in en heb dus lekker de koppige Nederlander uitgehangen en ben erbij gebleven dat ik het niet ging drinken. De man dacht me over te halen door te zeggen dat hij net zo lang zou blijven staan totdat ik een slokje ervan zou nemen, maar toen heb ik hem doodleuk verteld dat ik dan wel zou blijven staan totdat hij eindelijk zou vertrekken, haha! (Jeeej, ik kan blijkbaar toch gewoon ‘nee’ zeggen als ik iets echt niet wil, haha!!). De meneer bleef echter heel standvastig. Myrle, die al voor mij aan de beurt was geweest, vond het drankje wel lekker en uiteindelijk hebben we een deal kunnen sluiten dat Myrle mijn glaasje leeg zou drinken en ik mijn thee zou leegdrinken. (Dankjewel Myrle!). Gelukkig, eindelijk van het gezeur af, haha! Maar verder was de avond wel gezellig hoor! Al verwonderd het mij wel nog altijd hoe snel de chinezen dronken zijn! Zij kunnen echt maar heel weinig alcohol hebben, haha! Na het gezellig etentje zijn we weer met de taxi terug naar the College gegaan.. op naar onze dorm om daar lekker op tijd ons bedje in te kruipen!

Op vrijdag hebben we allereerst lekker uitgeslapen! Ofja, de bedoeling was om om 9.00u op te staan, maar onze bedjes waren te warm! Dat mag echter ook wel een keertje, hihi! We hebben onze dorm vandaag weer een kleine poetsbeurt gegeven. Het poetsen is hier echter geen dankbaar werk, zodra je klaar bent kun je namelijk weer opnieuw beginnen! Er zit zoveel zand en stof in de lucht dat je wel kunt blijven poetsen, maar daar doen we natuurlijk niet aan, haha. We proberen het gewoon regelmatig bij te houden en verder proberen we maar een klein beetje om het stof heen te kijken, anders blijven we bezig, haha! Daarna zijn we samen met Ngosa gaan lunchen en om 14.00u hadden we onze volgende Chinese les. Het blijft voor mij een onmogelijke opgave lijken om chinees te leren.. ik krijg de uitspraak maar niet onder de knie! De docent zei tijdens de vorige les dat hij een student nooit slecht noemt. Hij zegt dus eigenlijk altijd dat het ‘wel goed’ gaat. Vandaag kreeg ik echter de mededeling: ‘Joyce, you really are a little bit bad!’. Nou.. bedankt, haha! Geen idee of er nog iets te redden valt van mijn chinees, maar de komende twee weken kan ik niet gaan, dus daarna zal het wel helemaal een ramp worden, haha!

’s Avonds stond een etentje gepland met Marlies, Loïs (afkomstig uit China, Loïs is haar engelse naam) en Kim (uit Amerika). Loïs kwam ons met haar auto ophalen op the College en we zijn vervolgens naar een hotpot restaurant gegaan in het zuiden van Yulin. Nu we zelf konden kiezen wat we in de hotpot wilden doen, was het veel leuker en lekkerder! Het was erg gezellig en we hebben lekker met elkaar gekletst. Na de hotpot kwam Loïs op het leuke idee om een voetmassage te laten doen! Zo gezegd, zo gedaan en dus zijn we na de hotpot doorgereden naar de massagesalon. Wat wel leuk is om te vermelden is dat daar ook blinde mensen werken die mensen masseren! Echt super dat ze dat kunnen en dat er voor hen een kans is om te kunnen werken! Dan de massage. In één woord: heerlijk! Eerst mag je met je voetjes in water met een soort olie. Ondertussen krijg je een heerlijke schoudermassage! Aangezien mijn schouders nogal erg vast zitten deed het soms best een beetje pijn, maar tegelijkertijd was het ook heerlijk! Na deze heerlijke rugmassage werden de voetjes even gewassen en begon de voetmassage. Ook deze was heerlijk! Na afloop voelden mijn voetjes helemaal als nieuw! Eigenlijk hadden we nog een ijsje willen gaan eten, maar daar was het helaas te laat voor! Dit zullen we dus een ander keertje doen! Het was vanavond een heerlijk avondje!!

Toen ik zaterdagochtend wakker werd had ik wel wat last van mijn schouders. Het voelde als spierpijn, maar het meisje waarvan ik de massage kreeg had soms ook wel erg hard moeten duwen! Mijn voetjes voelden echter nog altijd heel lekker aan! We hebben ons vanochtend klaar gemaakt voor een bruiloft. Marlies was uitgenodigd op een bruiloft van een vriendin van haar en wij mochten mee. De bruiloft startte om 11.30u. Ik was erg benieuwd hoe een Chinese bruiloft eraan toe zou gaan. Toen we aankwamen was de bruid gekleed in haar westerse trouwjurk, namelijk een witte. Ze zag er (voor een bruid in China) mooi uit. Ik zou zelf nooit zo’n trouwjurk aan doen. Daarna zijn we naar onze tafel gegaan. JingJing was ook mee en we zaten aan tafel bij haar collega’s van Shell. Niet veel later begon de ceremonie. In vergelijking tot huwelijksceremonies in Nederland vind ik die in China niet zoveel voorstellen, maar het was zeker leuk om er eens eentje mee te maken. Wat me wel opviel was dat veel mensen al begonnen aan het eten (dit werd op de tafels geserveerd) en dat achterin niet veel mensen op de ceremonie letten. Voor de ceremonie werd iets verteld over de bruid en bruidegom. Tijdens de ceremonie liep het bruidspaar eerst vanuit achter in de zaal naar voren. Daarna deden ze een toost met champagne. Vervolgens was er sprake van de ‘Kiss and Hugg’. Geloof me.. het kusmoment op een Nederlandse bruiloft ziet er een stuk romantischer en intiemer uit dan hier in China. Het gaat vliegensvlug en soms lijkt het bijna alsof ze bang zijn elkaar aan te raken, haha. Vervolgens brachten de ouders van beiden bruidsparen nog een toost uit. Zij gingen vervolgens met de Chinese sterke drank langs alle tafels om te toosten, maar dit heb ik afgeslagen en gewoon getoost met mijn thee. Na afloop liep het bruidspaar weer naar achteren, waar de bruid zich is gaan omkleden naar een traditionele, rode Chinese trouwjurk. Hierna kwamen ook zij nog toosten aan de tafels. Ik zou zelf nooit in zo’n rode jurk willen trouwen, maar voor hier in China vond ik het nog best mooi uitzien. Het stond haar in ieder geval wel mooi. Ondertussen waren we ook gestart met de lunch. Er werden verschillende gerechten geserveerd. Aan het einde van de lunch zag je iedereen weer best snel vertrekken. Dit was heel apart om te zien. Sowieso vertrekken Chinezen altijd heel snel na het eten. Natafelen kennen ze hier niet. Zodra de laatste klaar is met eten vragen ze of we kunnen gaan. Na nog wat foto’s te hebben gemaakt van de bruid in haar rode jurk zijn ook wij vertrokken. Marlies is terug gegaan naar the College en ik ben met Myrle en JingJing naar 2nd Street gegaan. Ik moet nog altijd voor een zonnebril gaan kijken en daar was nu mooi de gelegenheid toe. Nu verkopen ze in China heel veel ‘neppe’ zonnebrillen (want ze gebruiken ze tenslotte toch niet voor de zon, daar hebben ze paraplu’s voor) en dus moesten we wel zorgen dat we een goede zouden vinden. Gelukkig wist JingJing een goede winkel en daar ben ik inderdaad geslaagd voor een zonnebril. Gelukkig is het weer hier ook steeds beter aan het worden, waardoor de zonnebril meteen goed van pas komt!

Na het shoppen zijn we terug naar the College gegaan. We zijn even langs onze dorm gelopen om wat spullen op te halen en zijn daarna door gegaan naar het appartement van Marlies. Vanavond hebben namelijk een aantal Chinese studenten, waaronder Shi Yanan en Yang Yan, voor ons gekookt! Ze hadden lekkere gerechten gemaakt, waarvan ik nog moet zorgen dat ik de recepten krijg! Dan kan ik deze ook maken als ik weer terug in Nederland ben. We hebben een gezellige avond gehad vanavond en na afloop hebben we nog gezellig wat gekletst.

Op zondag hadden we om 11.00u met Marlies en ZhenZhen afgesproken. We zijn vandaag naar Jingjitan, een kleine gemeenschap net buiten Yulin geweest. Hier zitten verschillende pleeggezinnen die Marlies kent. Marlies heeft een hele lading kleding verzamelt die we bij hen zijn gaan langsbrengen. Het eerste huis was een pleegmoeder die voor 3 jongens zorgden. Je kon ook nu weer zien dat zij dit met veel liefde deed. Marlies vertelde dat zij al heel veel pleegkinderen had gehad. De jongens die ze nu had waren stuk voor stuk schatjes! Marlies had 3 knuffels meegenomen die ze daarna niet meer los wilden laten, zo blij waren ze ermee! Na het bezoekje aan dit pleeggezin zijn we bij de buren langsgegaan. De buurman zorgt namelijk voor 3 meisjes. Alle kinderen die zijn opgenomen in deze gemeenschap zijn gehandicapt en afkomstig uit het kindertehuis van Yulin. Zij worden ondergebracht in de pleeggezinnen, omdat zij niet voor adoptie in aanmerking komen. Ik vind het echt ontzettend mooi dat deze mensen hun huis en hun hart open stellen voor deze kinderen, die het zo ontzettend erg verdienen om een thuis te hebben waar ze goed worden verzorgd en waar van ze gehouden wordt.

Na het bezoek aan deze twee gezinnen kwamen we bij een volgend gezin. Zij hadden een blinde jongen en een gehandicapt meisje. De blinde jongen zat de hele dag in een stoel en kon niet zelf staan. Door hem aan te raken kreeg ik toch wel enige reactie van hem. Hij begon een melodietje te neuriën en knipperde met zijn ogen als ik hem aanraakte. Dit was mooi om te zien, maar ik had ook wel met hem te doen, omdat hij zo weinig mogelijkheden had. Toch blijft het fijn voor zo’n kind dat hij mogelijkheid heeft om op te groeien in een pleeggezin. Na dit gezin zijn we naar een ander gezin gegaan waar ze twee meisjes hadden opgevangen. Beiden zaten de hele dag op een stoel. Dit is zonde want een van de twee meisjes moet zeker in staat zijn om te kunnen lopen. Het zou mooi zijn als de pleegouders dit regelmatig met haar oefenen, want dat zou haar mogelijkheden aanzienlijk vergroten. Vaak weten pleegouders niet zo goed wat de mogelijkheden van de kinderen zijn en gaan ze af op wat het kindertehuis hen aan informatie geeft. Als het kindertehuis dan zegt dat een kind niet kan lopen, dan nemen de pleegouders dit van hen aan. Het zou heel mooi zijn als hier op een dag een fysiotherapeut aan de slag wil gaan met deze kinderen, want er valt zeker meer uit hen te halen!

Na dit gezin kwamen we in gesprek met een andere pleegmoeder. Marlies had van twee kinderen die geadopteerd zijn in het buitenland informatie bij zich. Deze kinderen willen heel graag erachter komen bij welke pleegouders zij hebben gewoond. Een van de twee kinderen komt volgende week naar Yulin samen met haar moeder en zusje. Naar een paar vragen kwamen Marlies en ZhenZhen erachter dat zij de pleegmoeder is geweest van dit meisje. Tevens herkende ze haar van de foto. Het geadopteerde meisje had namelijk een paar foto’s van vroeger waarop de pleegmoeder te zien was en Marlies had deze bij zich. Toen ze dit aan de pleegmoeder vertelde barste ze in tranen uit van geluk. Marlies had ook een recente foto van het meisje bij zich en toen ze die liet zien schoot de pleegmoeder al helemaal vol. Een emotioneel moment, niet alleen voor haar, maar zeer zeker ook van ons. Ook dan zie je weer dat ieder pleegkind een plekje in het hart van de pleegouders veroverd en het is zo fijn voor het meisje dat een klein stukje van haar puzzel nu op de plaats valt. Marlies heeft de recente foto aan de pleegmoeder gegeven en verteld dat het meisje volgende week bij haar op bezoek zou komen. De pleegmoeder kon niet meer stoppen met huilen. Ondertussen kwamen er steeds meer mensen uit de gemeenschap bij ons staan en iedereen kreeg de foto van het meisje te zien en kreeg het verhaal te horen. Een ontzettend mooi moment van intens geluk. Wat doet Marlies toch mooie dingen hier in China!

Maar helaas liggen geluk en verdriet dicht bij elkaar.. Het volgende pleeggezin waar we kwamen hadden ook weer 3 kinderen. 2 jongens en een meisje. Het meisje was nog niet zo lang geleden in het gezin geplaatst. Ze vertelden dat ze waarschijnlijk afkomstig was uit een ander pleeggezin waar ze, naar het uitzag, ernstig verwaarloosd is. Ze was ontzettend verzwakt en vermagerd. Maar haar ogen.. die waren zo mooi!! Het brak mijn hart om haar daar zo te zien liggen met haar mooie ogen waar het verdriet bijna uit af te lezen was. Een ontzettend lief meisje dat met de juiste zorg weer kan opknappen. Ik weet zeker dat er met veel liefde voor haar gezorgd gaat worden in dit gezin en hopelijk blijft ze genoeg voeding krijgen om weer aan te sterken. En ook voor haar geldt dat ik hoop dat er een fysiotherapeut gaat komen die zich gaat inzetten voor deze kinderen. Het lieve meisje achterlatend zijn we doorgegaan naar het volgende gezin. Zij hadden twee oudere kinderen in de tuin zitten (bijna alle kinderen zaten in de tuin vanwege het mooie weer). Marlies herkende een van de twee kinderen. Zij had dit kindje leren lopen in de tijd dat ze in het kindertehuis kwam. Helaas was het kindje hier nu niet meer toe in staat. Dus heeft Marlies de pleegmoeder uitgelegd dat ze dit kindje herkende en dat dit jongetje in staat is om te lopen. Het is hopen dat de pleegmoeder het kindje zal stimuleren, zodat hij uiteindelijk weer kan lopen en daarmee meer mogelijkheden heeft. Dit pleeggezin had ook nog een kindje binnen liggen. Wat kindje dat we daar aantroffen was hartverscheurend om te zien. Ook dit meisje was nog niet zo lang geleden bij hen geplaatst. Ze was blind en was 7 jaar oud. Ik ben naast haar gaan zitten op het ‘bed’ waar ze op lag. Ze was ontzettend vermagerd! Het meisje van het vorige gezin was vermagerd, maar dit was nog veel erger. Marlies tilde het dekentje op en eigenlijk is niet met woorden te beschrijven hoe ze eruit zag. Toen ik haar hand vast pakte voelde deze ijskoud aan. Dit kwam ook, omdat het binnen veel koeler was dan buiten. Door haar over het gezicht te wrijven kreeg ik nog enige reactie via haar oogleden (deze trilden dan). Dit heb ik dan ook een tijdje gedaan. Het erge was dat het leek alsof haar dood niet lang meer zou duren. Mochten we daar nog een keer terug gaan, dan betwijfel ik of ze nog leeft. Om eerlijk te zijn twijfel ik er nu al over of ze er nog is op het moment dat ik dit verhaal plaats. De pleegmoeder vertelde ook dat het meisje waarschijnlijk niet lang meer te leven had. Ze gaven haar wel nog altijd melk te drinken, maar ze konden niet met zekerheid zeggen of ze het daadwerkelijk dronk. Met een brok in mijn keel heb ik dit meisje achter gelaten in de kamer waar ze lag, hopende dat als ze inderdaad moet sterven, dat het voor haar dan snel voorbij zal zijn. Want deze lijdensweg gun ik haar niet, dat gun ik niemand! ..Nu ik dit verhaal schrijf merk ik weer hoe zeer de situatie van dit meisje, maar ook van het vorige meisje met de mooie ogen, mij aangrijpt. Het is hard hoe het er soms aan toe gaat in de wereld. Wat ook hard is, is hoe dicht geluk en verdriet bij elkaar kunnen liggen. Zo sta je met de ene pleegmoeder te praten aan wie vertelt wordt dat zij heel binnenkort een van haar pleegkinderen terug zal zien die ter adoptie is afgestaan en zo sta je weer in harde werkelijkheid bij een kindje dat er zo slecht aan toe is als het blinde meisje..

Na het hartverscheurende tafereel in het vorige pleeggezin zijn we naar het laatste pleeggezin gegaan. Zij hadden 3 pleegkinderen. Eentje zat buiten in de tuin en twee jongens lagen binnen op bed. Ook deze twee jongens waren ontzettend vermagerd. Ook dit was niet makkelijk om te zien. Een van de jongens huilde, wat aangeeft dat hij toch nog wel wat kracht in zich had. Met de juiste zorg komen zij er misschien nog wel bovenop. Laten we dat laatste in ieder geval hopen!

Na deze heftige uurtjes in Jingjitan zijn we nog even naar 2nd street gegaan om een ijsje te kopen. Even afschakelen van alle eerdere ervaringen die dag. Ik had een soort softijs in een beker met stukjes Oreo erin. Met het ijsje zijn we vervolgens te voet naar huis gegaan, want het weer die dag was heerlijk. We zijn nog bij Marlies langs gegaan en zijn ’s avonds met haar en Shi Yanan gaan eten. Ik voelde me niet zo heel lekker en zag dat ik in mijn gezicht al een beetje verbrand was in de zon. Waarschijnlijk ben ik vandaag wat veel in de zon geweest en is dat de reden dat ik me niet zo lekker voel. Na het eten zijn we lekker terug gegaan naar onze dorm, heb ik nog even met pap en mam geskyped en daarna ben ik lekker vroeg mijn bedje in gedoken.

Op maandag ging het weer wat beter en ben ik dus gewoon ’s ochtends naar de school gegaan. We werken nog altijd 2 lessen één op één met de kinderen en de derde les werken we met alle kinderen in het klaslokaal. Sinds vorige week werken we met de picto’s. We hebben de foto’s van de kinderen op de stoelen geplakt en we proberen zoveel mogelijk erop te letten dat de kinderen op hun eigen stoel gaan zitten. Daarnaast hanger achter in de klas de beloningskaarten en sommige kinderen hebben zelfs al hun eerste stickers verdiend. Het enige waar we nu nog voor moeten zorgen is dat de leraren er zelf ook actief mee aan de slag gaan. Als we één op één met de kinderen werken maken we ook nog gebruik van andere picto’s. Dit is om ze hiermee kennis te laten maken en langzaam het gebruik van picto’s te introduceren. Daarnaast werken we ook met kaartjes om de kinderen klanken aan te leren. Zo hebben we een kaartje met een ‘m’ en een kaartje met een ‘a’ erop. Door ze eerst de ‘m’ te leren en dan de ‘a’, kunnen we ze daarna proberen te leren om ‘mama’ uit te spreken. Veel ouders geven namelijk aan dat hun kinderen moeite hebben met uitspraak van woorden en ze hopen dat de kinderen zich hierin kunnen ontwikkelen. Wij laten de vertalers één op één werken met deze kinderen, zodat zij leren hoe ze met deze kinderen kunnen werken. Zeker voor Shi Yanan is dit heel goed, omdat zij aangeeft dat ze het heel leuk vindt met deze kinderen te werken. Het is ook heel goed te zien dat ze er aanleg voor heeft, dus we willen haar zoveel mogelijk leren over het werken met deze kinderen.

Maandagmiddag zijn we met Shi Yanan en Yang Yan gaan shoppen. Ik had namelijk nog een jas nodig aangezien ik geen zomerjas had meegenomen. Ik heb een leuke, sportieve, groene jas gescoord en Myrle is geslaagd voor een paars jasje. Nadat we beiden waren geslaagd hebben we de bus gepakt richting the College. ’s Avonds hebben we gegeten met Marlies en Shi Yanan.

Op dinsdag zijn we ook weer ’s ochtends naar de school geweest. Vandaag zijn Yang Qian en Hang Tianhua meegegaan als vertalers. Daarnaast hebben we ook Shi Yanan meegevraagd, omdat we graag willen dat zij aan de andere twee vertalers laat zien hoe zij aan de slag gaat met de kinderen. In de derde les heeft Shi Yanan ook in het klaslokaal één op één les gegeven aan de kinderen terwijl wij de anderen kinderen hebben bezig gehouden. Op deze manier hebben we de leraar kunnen laten zien hoe hij efficiënt met de kinderen aan de slag kan gaan. Door korte tijd één op één met een kind te werken, blijft het kind redelijk gefocust en is het iets makkelijker voor de leraar om aan de slag te gaan met hem/haar. Als de andere kinderen dan ook iets te doen hebben zal er een rustigere sfeer in de klas ontstaan.

Op dinsdagmiddag hebben we aan ons verslag gewerkt, want dat moet natuurlijk ook allemaal gebeuren! ’s Avonds hadden we echter wel een etentje. De man die ons vorige week naar school heeft gebracht had gisteren namelijk met Shi Yanan gebeld wanneer we met hem wilden gaan eten. Dit hebben w op vandaag gezet. Hij is ons op komen halen op the College met zijn auto en hij is met ons naar een super chique restaurant gegaan. Hij had ook nog wat vrienden van hem uitgenodigd. Het eten was opzich best lekker. Hier in China zitten vaak de botten nog in het eten en daar moet ik wel erg aan winnen. Bij ons in Nederland vind ik dat namelijk nooit lekker, maar hier heb ik soms weinig keus. Uit beleefdheid legde de man telkens vlees of vis op ons bord wanneer het werd uitgeserveerd, maar dat was niet altijd even lekker, haha. Ik heb het maar zoveel mogelijk netjes opgegeten! Gelukkig zaten er ook een paar lekkere gerechten bij! Dat mag ook wel, want de man heeft veel moeten betalen voor het etentje. Hij kwam ook nog met een ‘bosje’ bloemen aanzetten. Myrle zei heel leuk dat ze ze maar aan mij moesten geven, dus zat ik daar met het ‘bosje’ bloemen, haha! Daarna mocht ik er ook nog mee over de college lopen, alsof ik nog niet genoeg bekijks had door alleen al als buitenlander hier rond te lopen, haha! Op de foto’s is trouwens goed te zien wat ik met een ‘bosje’ bloemen bedoel! Ze zien er trouwens wel echt super mooi uit en onze hele kamer ruikt nu heerlijk naar de bloemen. De vrienden van de man wilden ons waarschijnlijk ook nog gaan uitnodigen voor een etentje, maar daar voelen we nog niet zoveel voor. Een keertje is wel leuk, maar om het vaker te gaan doen zien we toch niet zo heel erg zitten. Het is best lastig, omdat wij hun chinees niet verstaan en dus altijd afhankelijk zijn van onze tolken! Vanavond waren Shi Yanan en Yang Yan mee en dat zijn echt twee super aardige meiden die ook altijd goed hun best doen om zoveel mogelijk te vertalen. Toch is het soms lastig dat ik de Chinese taal niet spreek, bijvoorbeeld als ik op de school met de kinderen werk, maar ik zie het ook wel weer als een enorme uitdaging om me hier proberen te redden zonder kennis van de Chinese taal! Het lukt tot nu toe allemaal wel redelijk, al moeten we wel nog echt gaan zorgen dat we een aantal Chinese gerechten opschrijven voor als we gaan eten zonder iemand die chinees spreekt! Want nu zijn we op dat moment nog altijd gebonden aan het restaurant met de plaatjes.

Op woensdagochtend zijn we ook weer naar de Special Need School geweest en ’s middags hebben we lekker wat gerelaxt in onze dorm. ’s Avonds zijn we weer naar English Corner geweest en daarna zijn we met z’n tweetjes gaan eten in, je raad het al, het restaurant met de plaatjes. Op donderdagochtend zijn we ook weer naar de Special Need School geweest en nu ik daarvan terug ben schrijf ik dit verhaal. Zo meteen ga ik mijn tas inpakken, me nog even lekker douchen en dan vertrek ik vanavond voor een lekker weekje vakantie naar Chengdu! We gaan er even een heerlijk weekje tussenuit, want hier zijn volgende week 3 feestdagen. Hierdoor hoeven we niet veel dagen afwezig te zijn op de school voor dit uitstapje. Chengdu ligt zuidelijk in China en met een beetje geluk is het weer daar ook nog mooier! Ook gaan we daar, als het goed is, de panda’s zien! Shi Yanan gaat met ons mee naar Chengdu, zodat we een vertaler bij ons hebben. We vertrekken morgenavond met de trein naar Xi’an en daar zullen we dan vrijdagochtend aankomen en overstappen op de trein naar Chengdu. We zullen op 5 april terug komen naar Yulin en dan zal ik jullie weer een nieuw reisverhaal schrijven over mijn avonturen in dit andere stukje van China!

Voor nu wordt het tijd dat ik een einde ga maken aan mijn verhaal! Ik geloof dat ik wel weer genoeg heb verteld, haha! De foto’s zijn weer te zien op http://www.mijnalbum.nl/Album=X8KMTZOD (link even helemaal kopiëren en plakken in de adresbalk). Ik hoop dat alles goed met jullie gaat in Nederland!

Kusje uit China!

Liefs Joyce