Weer een weekje verder!

Lieve allemaal,

Het is weer tijd voor een nieuw reisverhaal.. we zijn weer een week verder en ik zal verder gaan waar ik de vorige keer was gebleven!

Nadat ik vorige week zaterdag het reisverhaal had geschreven, heb ik een wandeling gemaakt hier in Paeroa. Het was in eerste instantie mijn bedoeling om naar het centrum te lopen, maar op de weg daar naartoe zag ik een monument wat hoger op een berg. Een bord onderaan de berg gaf aan dat er een prachtig uitzicht over de stad zou zijn en dus besloot ik om daar naartoe te lopen. Van bovenaf gaf het inderdaad een mooi uitzicht over het dorp! Ik dacht in eerste instantie dat het nog een stuk lopen was tot het centrum, maar eenmaal bovenop de berg zag ik dat het echt nog maar een heel klein stukje was, haha! Achja, ik ga de volgende keer wel naar het centrum! Het monument boven op de berg bleek een oorlogsmonument te zijn. Ik heb van alle kanten even over de stad heen gekeken en heb even lekker met mijn flesje water en zittend op een bankje genoten van het uitzicht! Daarna ben ik weer terug gegaan richting huis gegaan en heb ik samen met de familie gegeten. Daarna heb ik een rijles gekregen van de moeder. Aangezien je hier links rijd is het toch wel even wennen! Gelukkig heeft de familie een automaat en dat maakt het meteen alweer een stuk makkelijker! Op zich valt het links rijden nog wel mee, als je er met de aandacht goed bij blijft en goed nadenkt aan welke kant van de weg je moet uitkomen als je een afslag neemt, dan is het best goed te doen. Waar ik wel nog aan moet wennen is dat ik aan de andere kant van de auto moet instappen.. vaak loop ik automatisch naar de verkeerde kant, haha maar ook dat zal nog wel wennen! En ik heb wel vaker de ruitenwissers aan als ik het knipperlicht aan wil zetten (want ook die schakelaars zitten andersom), maar gelukkig kan ik daar niemand kwaad mee doen, haha!

Op zondag ben ik vroeg opgestaan. Vandaag heb ik me voorgenomen om naar de kerk te gaan, in de hoop op die manier mensen van mijn leeftijd te leren kennen en zo een netwerk te kunnen opbouwen hier in Paeroa. Er blijken een stuk of 7 kerken in dit kleine dorp te zijn, maar de familie weet helaas niet waar de katholieke kerk is. Ik besloot daarom naar de kerk te gaan die ik op weg naar de speeltuin had zien liggen. Onderweg daar naartoe stopte er een auto naast me toen ik de oprit af liep. Dit bleek de buurvrouw te zijn die vroeg of ik de nieuwe Au Pair van de familie Keys was en waar ik naartoe ging. Toen ik vertelde dat ik naar de kerk ging vertelde zij dat zij ook onderweg was naar de kerk. Ook zij wist niet waar de katholieke kerk was. Zij ging zelf altijd naar een van de andere kerken. Ze bood me een lift aan naar de kerk waar ik onderweg naartoe was. Eenmaal in de auto besloot ik dat ik net zo goed met haar mee kon gaan, dat is gezelliger en het maakt eigenlijk toch niet zo heel veel uit bij welke kerk ik terecht zou komen, want de katholieke kerk wist tot nu toe nog niemand me te wijzen, dus daar ga ik wel een andere keer naartoe, haha! Eenmaal in de kerk gekomen bleek het een interessante dienst.. ik wist niet precies welke stroming van het christendom zij waren.. maar toen ze het halverwege de dienst over het doorgeven van het licht hadden en de opdracht een licht te zijn voor andere mensen gaven, kreeg ik het vermoeden dat ik in een kerk voor jehova was beland, haha. Op zich niks mis mee om eens een keertje mee te hebben gemaakt en het waren aardige mensen! Helaas waren het wel alleen maar oudere mensen daar en heb ik dus nog niet echt nieuwe contacten kunnen leggen. Ook heb ik hier en daar nagevraagd of mensen me in contact konden brengen met andere mensen van mijn leeftijd, maar tot nu toe heeft dat nog niks opgeleverd. We blijven echter positief, want morgen ga ik met de kinderen naar het playcentre en volgens de familie kan ik daar wel in contact komen met andere nannies.

Eenmaal terug van de kerk heb ik een spelletje mens erger je niet gespeeld met de oudste zoon en de moeder. Daarna zijn we samen met de middelste een ijsje gaan eten. Eenmaal terug hebben we samen gegeten en daarna was het voor de moeder weer tijd om te gaan werken. Ik heb ’s avonds nog een spelletje monopoly met de oudste zoon gespeeld en ben daarna lekker vroeg naar boven gegaan en heb nog even series op mijn laptop gekeken.

De dag erna weer vroeg op. Ik sta hier dagelijks om 6.45u op, dan ga ik lekker even douchen en om 7.30u moet ik van de familie onder zijn om te ontbijten. Daarna start om 8.00u meteen mijn werkdag. Vandaag zou ik met de kinderen naar playcentre gaan. Dit begon om 9.00u. Eerst de kinderen klaar gemaakt en daarna heeft de vader ons, omdat het de eerste dag is, naar het playcentre gebracht. Daar kreeg ik een zéér korte uitleg over hoe alles in z’n werk gaat. Het playcentre is niet hetzelfde als een kinderdagverblijf in Nederland. Het ziet er wel ongeveer hetzelfde uit, maar in een playcentre blijf je als ouder/verzorger de hele tijd bij het kind. Je speelt dan met je eigen kinderen of met de andere kinderen. Een leuke opzet, want zo kunnen moeders met elkaar in contact komen en hoeven ze niet de hele dag thuis te blijven met hun kinderen als zij ze niet daar een kinderdagverblijf willen brengen (die bestaan namelijk ook, alleen moet je kind dan vaak wel zindelijk zijn). In het playcentre heb ik een aantal moeders leren kennen. Ook is er iedere keer een coördinator aanwezig. Ik raakte met haar in gesprek en zij vertelde me dat er op dit moment alleen maar ouders met kinderen naar het playcentre komen. Ze verwachte dat er in de loop van de tijd misschien wel nog een nannie/au pair zou komen, maar dat is afwachten. Dat was natuurlijk wel jammer om te horen. Maar we blijven nog altijd positief. Ik ben vastbesloten er een zo leuk mogelijke tijd van te maken en ik blijf positief!

Als ik terug kom van het playcentre gaan de kinderen meestal direct naar bed (soms eten ze nog lunch, maar vaak zijn ze zo moe dat ze in een weg naar bed gaan). Als ze wakker zijn krijgen ze wat te eten, spelen we een paar uurtjes in en om het huis en om 16.00u/16.30u komt mijn werkdag ten einde. Ik help dan met koken, doe de afwas en daarna kijk ik nog even tv of kijk ik series op mijn laptop.

Deze week voel ik me al iets meer op mijn gemak. Ik merk dat het iedere dag iets beter gaat en doe mijn best om er dagelijks het beste van te maken. Op woensdag en donderdag ook weer met de kinderen naar het playcentre geweest en dat zorgt voor een mooie doorbreking van de dag. De kinderen vinden het gelukkig ook leuk om hier naartoe te gaan. Deze week heb ik ook al vaker alleen voor de kinderen gezorgd. Ik merk dat ik er wel de handen vol van heb, maar krijg al meer vertrouwen dat ik het aan kan.

Op donderdag ochtend was de accu van de auto van de moeder leeg. Deze werd herstart en we moesten dus een stukje gaan rijden om de accu te herladen. Aangezien de jongste erg moe was, besloot de moeder dat we samen een stuk zouden gaan rijden en dat ze ons dan iets later zou afzetten bij het playcentre. Hopelijk zou de jongste dan al slapen (hij valt erg moeilijk in slaap) en dan zou ik mijn handen wat meer vrij hebben voor de middelste. We zijn toen naar een ander dorp gereden en onderweg heb ik veel van het mooie natuurschoon van Nieuw-Zeeland gezien. Het was een mooie weg langs een prachtige rivier tussen de bergen in. Eenmaal in het dorp aangekomen zijn we omgekeerd en weer terug gegaan richting Paeroa, naar het playcentre. Onderweg waren beide kinderen in slaap gevallen, maar bijna aangekomen bij het playcentre werden ze allebei weer wakker. We waren er een uurtje later dan normaal, maar hebben toch nog even leuk kunnen spelen en samen met alle kinderen een fruithapje gegeten. Rond 12.00u kwam de vader van het gezin mij en de kinderen weer ophalen van het playcentre. Eenmaal terug thuis gekomen merkte ik direct dat er een gespannen sfeer in huis hing. Nu is dat wel vaker het geval en ik probeer me dat dan niet teveel aan te trekken..

De moeder ging vlak nadat ik terug was een telefoontje plegen in de slaapkamer en toen ze terug kwam vertelde ze dat ze met de organisatie had gebeld. Ze zou hen namelijk regelmatig bellen hoe de stand van zaken is en volgens haar had ze dat nu ook gedaan. Ze vertelde dat de organisatie mij zo meteen ook zou bellen. De moeder vertelde dat ik eerlijk aan de organisatie moest vertellen hoe ik me hier voelde, want volgens haar zag ik er niet gelukkig uit en wisten we allebei wel dat het niet lekker liep?! Ik was best wel even overrompeld, want ik deed mijn absolute best om er het beste van te maken en het lukte me ook steeds beter om positief te blijven, maar toch straalde ik blijkbaar iets anders uit. De moeder zei in eerste instantie dat ik zo meteen met de organisatie moest bellen en dat we dan ’s avonds maar even om de tafel moesten gaan zitten, maar aangezien het telefoontje van de organisatie even op zich liet wachten, gebeurde het gesprek eigenlijk al ter plaatse. Eerder deze week had ik ook een gesprek met de moeder gehad en heb ik haar verteld dat het voor mij op dit moment oké voelde om bij hun te zijn. Ik heb toen aangegeven dat ik het een goede kans wilde geven en dat ik me 120% inzette om het te laten werken. Ik gaf aan dat ik het wel lastig vind dat het zo moeilijk is om met nieuwe mensen in contact te komen, aangezien ik me daardoor alleen voel en dat niet echt bevorderlijk is voor mijn heimwee.. maar dat ik geloofde dat het wel goed zou komen. We bespraken dat het voor mij goed is om het gewoon per week/maand te bekijken en zij begreep dat. Tijdens het gesprek donderdag gaf de moeder echter aan dat zij de zekerheid wilde dat ik 6 maanden zou blijven en de vraag was dus of ik dat kon beloven. Hoe erg ik het ook vind.. ik kan hen op dit moment niet de zekerheid geven dat 6 maanden voor mij haalbaar is. Ik doe ontzettend mijn best en voor mijn gevoel zit er wel een stijgende lijn in, maar ik kan geen belofte maken waarvan ik nog niet 100% overtuigd ben dat ik hem na kan komen en dat heb ik haar ook zo verteld. Dit begreep ze, maar het was voor hun wel een groot probleem. Even later kwam de vader er ook bij zitten en toen vertelden ze eigenlijk allebei dat voor hun de ‘klik’ ook niet aanwezig was. Ze zeggen dat ze me een lieve meid vinden, maar het werkt volgens hun gewoon niet. En ik vind hun ook een lieve familie, maar heel realistisch naar alles kijkend denk ik ook dat het heel moeilijk wordt om het werkend te krijgen. Het zijn lieve mensen, maar we zijn waarschijnlijk gewoon te verschillend. Ik heb aangegeven dat ik het best nog even aan wilde kijken, maar zij vonden dat het tijd was om nu de knoop door te hakken en ze vonden dan ook dat ik aan de organisatie moest aangeven dat het niet werkte.

Vervolgens belde de mevrouw van de organisatie. Ik heb toen de situatie met haar besproken. Verteld dat ik zojuist met het gezin had gepraat en wat er besproken is. Aangegeven dat een van mijn problemen is dat ik me hier alleen voel, maar ook verteld over andere kleine dingen die spelen en de verschillen tussen mij en het gezin. Tot slot heb ik ook aangegeven dat het gezin de garantie van mij wil dat ik me hier 6 maanden gelukkig kan voelen, maar dat ik die zekerheid op dit moment gewoon niet kan bieden (hoe graag ik dat ook zou willen).. Ze gaf aan dat ze dat zowel van de familie, maar zeker ook van mij heel goed kon begrijpen. Ze vertelde dat het haar, zowel uit het gesprek met mij als het gesprek met de familie, het beste leek dat ik ‘notice’ zou geven (oftewel aangeven dat het niet werkt en dat er dus een einde zal komen aan de samenwerking). Ze vertelde dat ik het beste in overleg met de familie kon afspreken hoe lang ik nog zou blijven, zodat de familie niet direct in een probleem komt. Ze vertelde dat ik daarna bij haar in Auckland kan verblijven en dat ze daar voor mij opzoek gaan naar een nieuw gezin op een plek waar ik makkelijker in contact kan komen met anderen (hoogstwaarschijnlijk een plek met meerdere andere au pairs in de buurt).

Zoals afgesproken met de mevrouw van de organisatie heb ik de familie op de hoogte gebracht. Zij leken blij dat dit de conclusie was. Ik heb met hen afgesproken dat ik blijf totdat de vader terug komt van zijn werk. Hij moet vanaf 28 januari ongeveer 2 weken werken en daarna zal hij een maand vrij zijn. Dit was mijn eigen voorstel aan hun, omdat ik weet dat dit het voor hun iets makkelijker zal maken. Daarna zal ik dus mijn koffer pakken en terug reizen naar Auckland.

Dit schrijvende merk ik aan mezelf dat ik nog niet helemaal besef wat er deze week is gebeurd. Er is wel een bepaalde spanning van mij afgevallen, maar ik ben ook nog steeds een beetje overrompeld. Ik was in een stadium terecht gekomen waarin ik had geaccepteerd dat dit het gezin was waar ik terecht was gekomen en ook al klikte het dan misschien niet helemaal, ik was wel vastbesloten om er het beste van te maken en ik vertrouwde erop dat het goed zou komen. Uiteindelijk is blijkbaar toch een andere wending nodig om het goed te laten komen.. Ik vind het heel erg voor de familie dat we deze beslissing hebben moeten nemen, maar mijn gevoel zegt uiteindelijk wel dat het beter is zo..

Nu ik dit reisverhaal schrijf zit hier de zaterdag er alweer grotendeels op. Ik heb vanochtend lekker uitgeslapen en ben daarna naar het dorp gewandeld. Ze hebben hier heel veel antiek winkeltjes en het was heerlijk om daar even in rond te neuzen! Zoveel leuke dingen gezien, maar helaas niks gekocht, haha! Ook lekker even een broodje gegeten en een flesje L&P gedronken. Dat is een typisch Nieuw-Zeelands drankje met een Lemon smaak, dat in dit dorp is ontdekt/gemaakt. Daarna heb ik ook nog een lekker ijsje gegeten met de smaak ‘Dutch Chocolate’. Geen idee hoe Nederlandse chocolade zou moeten smaken, maar het was erg lekker! Vervolgens nog wat inkopen zoals shampoo en deodorant gedaan en daarna weer lekker in het zonnetje naar huis gewandeld. Het is hier op dit moment 24 graden en het zonnetje schijnt, dus ik mag niet klagen!

Ik heb trouwens ook wat foto’s op deze site gezet, zodat jullie ook een indruk krijgen van het mooie Nieuw-Zeeland!

Ik hoop dat alles goed met jullie gaat in Nederland en wens jullie allemaal een fijn weekend!

Tot snel!

Veel liefs uit Nieuw-Zeeland!